Gruba warstwa śniegu, pokrywająca uliczki między domami i sklepami sprawiała, że pomimo ciepłych butów, coraz bardziej marzły mu stopy. W rzeczywistości tylko wydawało mu się, że wysokie do kolan buty, które miał na sobie, naprawdę zapewniają jakiekolwiek ciepło. Poprawił wyprany z koloru szalik na szyi, łapiąc w niego obłoczki ciepłego powietrza.
- Nadal nie lubię zimy, Luka - szepnął chłopak. Z wzrokiem wbitym w puch pod stopami unikał spojrzeń ludzi. Ludzi i nie tylko. Jego włosy jak i twarz niemal całkowicie zlewały się z otoczeniem, czasami tylko błysnął szkarłatnymi tęczówkami w stronę sklepowych szyldów, poszukując tego właściwego. Mimo wszystko, był naprawdę szczęśliwy. Został przyjęty do akademii bez większego problemu, pomimo trwającego roku szkolnego. Nawet dostał odrobinę pieniędzy, by zakupić najpotrzebniejsze rzeczy. Pogładził chudym palcem łepetynę białego szczurka, który wychylał się właśnie z kieszeni płaszczu chłopaka. W skórzanej torbie przewieszonej przez ramię targał ubrania i inne potrzebne przedmioty, a także mundurek. Jak zawsze wszystko było na niego za szerokie. Codzienna koszula czy spodnie to co innego, ale szkolny mundurek... Dlatego właśnie wybierał się do krawcowej w nadziei, że zdoła cokolwiek w związku z tym uczynić.

Zimno tu. Pomyślał po raz kolejny, a gdy tak błądził od witryny sklepowej do witryny stwierdził, że chyba zakład krawiecki ominął. Lub wcale takowego tu nie było. Zrezygnowany stanął gdzieś na rozwidleniu dróg, zastanawiając się, co powinien teraz zrobić. Choć jasno planował swoje działania, zawsze kończyły się one na niczym. Wówczas stawał się taką ostatnią sierotą, nie wiedzącą co z sobą począć, dokładnie jak teraz. Ale wtedy, w rogu jednej z uliczek dojrzał niemalże roznegliżowaną dziewczynę. Piękną, drobną istotkę. Jednak tym, co przykuło jego wzrok najbardziej, była para skrzydeł wystająca z jej pleców. Delikatne, lecz silne, pierzaste, czarne skrzydła. Dokładnie takie jak jego lewe piórka. Jeżeli tutaj mieszkała, mogłaby pomóc mu odnaleźć drogę. A może też uczęszczała do akademii? Zaciskając palce na pasku torby niepewnym krokiem zbliżył się do nieznajomej, patrząc na niej zza śnieżnobiałych kosmyków.
- Uhm... przepraszam? - Wydukał niepewnie w szalik.

- Uhm... em... - Kiedy tylko jej spojrzenie padło na jego twarz, niemal wszystkie jego piegi zniknęły pod płomiennym rumieńcem. Barwa jej pięknych oczu przywiodła mu na myśl pole wypełnione lawendą w czasie kwitnienia, w pełnym słońcu. Po chwili jednak dojrzał w nich jeszcze coś dogłębniejszego. Dopiero głośne miauknięcie zwierzaka, który wyczuł drobne stworzonko w jego kieszeni, przywróciło go do rzeczywistości.
- Ja... chciałem tylko... em... spytać się czy... - zaczął gubić się w słowach i błądzić wzrokiem wszędzie w około, byleby nie gapić się na jej cudowną twarzyczkę. Z tego niezrozumiałego bełkotu pojęła tylko to, że przy którejś próbie sklecenia zdania ugryzł się w język, przez co zamilkł i z cichym jękiem przeżywał ten ból.

- P...przepraszam! - Wymamrotał od razu i pociągnął jedynie ukradkiem za szalik, zakrywając bardziej swoją twarz oraz szkarłatne plamy na policzkach.
Swoje spojrzenie utkwił w trzymanym przez nią kociaku. Musiała przyznać, iż rzadko widywała osobników pokroju nieznajomego. Bardzo wysoki, jeszcze bardziej chudy. czerwone oczy, białe włosy... bardzo długie białe włosy. W pierwszej chwili z pewnością skojarzył jej się z szczurem-albinosem, ale przecież każdemu właśnie w taki sposób się kojarzył.
- Szukam zakładu krawieckiego... - wyjaśnił w końcu, uspokajając nadzwyczajnie szybkie bicie serca. Dziwnie się czuł w towarzystwie nieznajomej. Może dlatego, ze z jej pleców wystawała para skrzydel, tak bardzo podobnych do jego?

- Dziękuję - odparł białowłosy, obdarzając dziewczynę jednym z tych swoich niezwykle wdzięcznych i naprawdę pięknych uśmiechów. Już miał się odwrócić i odejść we wskazaną stronę, jednak zmierzył ją ostatni raz wdzięcznym spojrzeniem i... tak naprawdę dopiero wtedy zdał sobie sprawę, że nic prócz delikatnej sukienki na sobie nie ma.
- Nie jest ci zimno...? - Spytał cicho, a w jego głosie znów pojawiła się niepewność. Jednak ten ciepły, miękki głos był naprawdę przyjemny dla jej ucha. Luka niepewnie szamotał się w jego kieszeni, wyczuwając już, że zmysły czarnego towarzysza nieznajomej skupione są właśnie na nim.

- Cz...czekaj! - Zawołał za nią, wpadając tuż przed nią i zagradzając jej drogę. Sumienie mu na to nie pozwoliło. Nie pozwoliło jej odejść. W końcu pomogła mu, jemu, temu dziwolągowi z ulicy, który chodzi ze szczurem w kieszeni, a sam wygląda jak wszystkie nieszczęścia tego świata. Dlaczego on miałby nie zrobić czegoś dobrego dla niej? Zdjął więc szalik ze swojej szyi, zrzucił z ramion płaszcz. Skórzana torba zniknęła w śniegu, kiedy otulał ją ciepłym, choć przetartym materiałem. Przesiąkł intensywnym, męskim zapachem. Zapachem, który należał właśnie do tego chłopaka. Wbrew pozorom był to całkiem przyjemny zapach...
Luka zapiszczał z kieszeni płaszcza, który właśnie stal się własnością czarnowłosej. Białowłosy już prawie o tym zapomniał, lecz ten pisk stanowił najrozpaczliwsze z wołań o pomoc szczurka. Tak więc natychmiast wyciągnął go, dając mu nowe schronienie wśród zagłębień za dużej koszuli.

- Nie jest - zapewnił ją jednym z tych swoich cudownych uśmiechów. Mimo dosyć silnego wiatru, prószącego śniegu, kiedy pozbawił sam siebie jedynego okrycia, nawet nie zadrżał. Lata spędzone na ulicy w mroźnej Anglii zahartowały go. Był w stanie wytrzymać znacznie, znacznie więcej.
- To taka forma podziękowania - dodał, podnosząc z ziemi swoją torbę, nim do reszty zamokła. - Nie jest... zbyt czysty - mruknął, patrząc na swój płaszcz. - Więc jeśli nie będzie ci potrzebny, możesz go wyrzucić...